‘Vandaag staat een lange tocht op het menu. Ik reken op 8 uur varen om Ischia te bereiken.’
Il Signore Il Capitano - de kapitein van de zeilboot - in casu mijn man heeft net zijn brevet van yachtman gehaald. In zijn cursus heeft hij geleerd dat het belangrijk is voldoende te communiceren en dat om de motivatie van de bemanning hoog te houden. ‘Zoniet kan er muiterij ontstaan’.
The crew van de zeilboot bestaat uit 3 personen: mijn dochter Lara - een volleerd zeilmeisje - haar lief Jan zonder ervaring - en ikzelf.
Wanneer ik een boot zie vanop de kade word ik al misselijk. En een tochtje met een catamaran 3 jaar geleden in de Noordzee was me niet echt goed bekomen. Maar ik had me voorgenomen deze keer niet zeeziek te worden. Gewapend met de juiste medicatie zou ik stevige zeebenen kweken.
We varen uit. Na een half uur vindt Lara dat het hoog tijd is om een lekker kopje thee te drinken. Mét haar favoriete speculaas erbij. Het wordt een gezellig moment. Il Signore Capitano zet bovendien het lievelingsliedje van Lara op: Please Please Please van Sabrina Carpenter. Terwijl we voor de Amalfitaanse kust varen, dansen en zingen we allemaal enthousiast mee.
En dan komt het opzetten: een vaag gevoel van misselijkheid. Hoofdpijn. Slaperigheid. Ik zie dat onze boot omringd wordt door talloze motorbootjes die zwierig op de golven kletsen en deining veroorzaken. Veel lachende gezichten. Mooie vrouwen met kleurrijke bikini’s. Sexy zonnebrillen en -hoeden.
Ik besluit me even af te zonderen. En installeer me vooraan op het dek. Ik denk tot rust te kunnen komen maar het omgekeerde is waar. Enkele minuten later is er geen houden meer aan: ik kots de ziel uit mijn lijf.
Overgeven is niet leuk.
Overgeven op zee is al helemaal niet leuk.
Overgeven in de buurt van niet gezinsleden is gênant.
Maar het moet gezegd: in die 30 jaar dat Il Signore Il Capitano en ik samenzijn heeft hij nog nooit zo goed voor mij gezorgd als dan. Zonder morrelen en zelfs met een zeker enthousiasme verwijdert hij de plakkerige smurrie < thee met speculoos! > van het dek. Hij brengt me voorzichtig naar beneden en fluistert sussende woorden in mijn oor. ‘Ach schat - dit alles is normaal - te veel motorbootjes in de buurt - en dit is een training’.
Mijn immer strenge echtgenoot ontpopt zich tot een zorgzame man.
Ik begrijp de metamorfose niet.
Ik vraag me in mijn belabberde toestand af af hij die zinnetjes letterlijk uit zijn cursus yachtman haalt.
‘Het is geen toeval dat je net op die plek zo ziek bent geworden.’ Zegt hij ‘s avonds wanneer we aan land zijn in Ischia en het ergste leed geleden is.
‘Je werd ziek aan de rotsen waarover ik las dat het de rotsen van de Sirenes zouden zijn.’
Je weet wel: de Sirenes - de aantrekkelijke vrouwen met ontblote borst die verleidelijk zingen om ervoor te zorgen dat zeelieden naar hen toe varen om hen dan op de klippen te laten lopen en met huid en haar op te vreten.
Het verhaal wil dat Odysseus zich door zijn bemanning liet vastmaken aan de mast van zijn schip en hen beval was in hun oren te steken. Om niet verleid te worden door het lieflijke gezang van de sexy sirenes. Om weerstand te bieden aan de verleidelijkheid van dat vrouwelijk verraderlijk schoon.
De zeilvakantie zat vol met intense momenten. Die intensiteit zorgde voor totale deconnectie. Het kwam zelfs niet in mijn hoofd op mijn mail te checken. Maar na de zeilreis moest dat toch: om een hotel te boeken voor het tweede deel van onze vakantie in Griekenland. En bij booking hang je vast aan je email. En daar begint de miserie: ik zie een mail van Google die me waarschuwt dat ik dringend opslagruimte moet vrijmaken omdat ik anders mijn mail niet meer zou kunnen gebruiken.
Ik besluit alle truken in verband met focus toe te passen. Neen ik zal niet toegeven aan de aanlokkelijke roep om aan het werk te gaan. Ik zal focussen op het hier en nu.
En dat is me volledig gelukt.
Tot we terug thuis komen.
Ondanks de belofte aan Il Signore Il Capitano om de resterende 3 vrije dagen niet te werken haal ik mijn PC die ik nochtans ver uit het zicht verstopt heb boven om dat Gmail probleem uit de wereld te helpen.
Het klopt dat email haaks staat op wat ik predik: focus en proactiviteit - maar zonder email kan ik mijn business opdoeken.
En lap - ik ben meteen vertrokken voor een uur of drie. Drie uur waarin ik me langzaam lijk vast te rijden in een kleverige smurrie van informatie.
Ik zoek uit waarom ik zoveel opslag heb opgebruikt: dat bleek alleen mail te zijn. Ik delete zorgvuldig zo goed als alle mails - ook in de sent items - ook in de trash. Maar het baat niet. De opslagruimte slinkt niet. Dan heb ik het lumineuze idee om een andere view van Gmail te gebruiken. En daar staan ze parmantig te blinken: alle mails die ik verzonden had sinds 2018. 150.000! En raar maar waar: toen ik ze daar per 50 verwijderd heb - ook in de trash - komen ze weer opduiken in een andere view.
En dan - op dat eigenste moment heb ik een flash-back: deze situatie herinnert me aan mijn zee-ziekte-moment voor de Amalfitaanse kust en Odysseus’ sirenes.
De aantrekkelijkheid, de sexyness van mail: het is zo moeilijk eraan te weerstaan.
De plakkerigheid ervan: voor elke mail die je stuurt krijg je er een resem terug, je geraakt er zo moeilijk van af, je blijft eraan plakken.
De verdoving - de ‘numbness’ die het veroorzaakt: je tikt maar en je doet maar eigenlijk dommel je vooral in. En je bereikt niet de doelen die je jezelf had vooropgesteld die dag.
Emails zijn even aantrekkelijk als de sirenes in het verhaal van Odysseus. Het is moeilijk te weerstaan aan hun sexyness.
Vandaag is het mijn eerste werkdag na de vakantie. Het is nu bijna middag.
Om ervoor te zorgen dat ik deze eerste werkdag kan afsluiten met een tevreden gevoel - het tegendeel van ‘numbness’ - heb ik mijn mailbox nog niet opengedaan. Ik doe dat ná mijn middagpauze.
Ik eindig graag met 3 tips:
1. Start je eerste werkdag niet met het openen van je mailbox. Doe dat in de namiddag.
2. Start elke werkdag met het noteren van de volgende gedachte: ‘Ik sluit deze werkdag af met het gevoel van 'ja, hij is beëindigd' wanneer ik … gedaan heb.’
3. De 3 puntjes verwijzen naar 3 taken. 1 taak die je sterkt in je proactiviteit - 1 taak waarbij je eerder reactief bent - 1 taak waarbij je iets leert, hoe klein ook.
Ik hoop dat deze blog je helpt om je minder te laten verleiden door emails.
Ik hoop dat het verhaal ervoor zorgt dat je emails vanaf nu ook associeert met slaperigheid en viezige plakkerigheid.
Ik hoop dat mijn vakantie ervaring jou helpt op je focus terug te vinden.
We hebben hem nodig - de emailbox. We kunnen niet zonder. Maar geef hem niet de macht over je werkdag. Laat hem je werkdag niet dicteren.
Wil jij dat je medewerkers opnieuw meer structuur aanbrengen in hun werkdage?
Wil je dat je team terug grip krijgt op focus? Grip op meer productiviteit?
Wil je dat ze niet meer 'bezig' zijn, maar eerder waarde creëren voor klanten?
Contacteer me dan 0477 87 24 69 of mail isabel.declercq@connectsharelead.com.
Isabel
School for Focus
PS Wil je weten waar die School for Focus voor staat? Wat ik ermee voor ogen heb? En welk aanbod er is? Download dan de PDF hieronder.
