top of page

‘Vandaag staat een lange tocht op het menu. Ik reken op 8 uur varen om Ischia te bereiken.’


Il Signore Il Capitano - de kapitein van de zeilboot - in casu mijn man heeft net zijn brevet van yachtman gehaald. In zijn cursus heeft hij geleerd dat het belangrijk is voldoende te communiceren en dat om de motivatie van de bemanning hoog te houden. ‘Zoniet kan er muiterij ontstaan’.


The crew van de zeilboot bestaat uit 3 personen: mijn dochter Lara - een volleerd zeilmeisje - haar lief Jan zonder ervaring - en ikzelf.




Wanneer ik een boot zie vanop de kade word ik al misselijk. En een tochtje met een catamaran 3 jaar geleden in de Noordzee was me niet echt goed bekomen. Maar ik had me voorgenomen deze keer niet zeeziek te worden. Gewapend met de juiste medicatie zou ik stevige zeebenen kweken.


We varen uit. Na een half uur vindt Lara dat het hoog tijd is om een lekker kopje thee te drinken. Mét haar favoriete speculaas erbij. Het wordt een gezellig moment. Il Signore Capitano zet bovendien het lievelingsliedje van Lara op: Please Please Please van Sabrina Carpenter. Terwijl we voor de Amalfitaanse kust varen, dansen en zingen we allemaal enthousiast mee.


En dan komt het opzetten: een vaag gevoel van misselijkheid. Hoofdpijn. Slaperigheid. Ik zie dat onze boot omringd wordt door talloze motorbootjes die zwierig op de golven kletsen en deining veroorzaken. Veel lachende gezichten. Mooie vrouwen met kleurrijke bikini’s. Sexy zonnebrillen en -hoeden.


Ik besluit me even af te zonderen. En installeer me vooraan op het dek. Ik denk tot rust te kunnen komen maar het omgekeerde is waar. Enkele minuten later is er geen houden meer aan: ik kots de ziel uit mijn lijf.


Overgeven is niet leuk.

Overgeven op zee is al helemaal niet leuk.

Overgeven in de buurt van niet gezinsleden is gênant.


Maar het moet gezegd: in die 30 jaar dat Il Signore Il Capitano en ik samenzijn heeft hij nog nooit zo goed voor mij gezorgd als dan. Zonder morrelen en zelfs met een zeker enthousiasme verwijdert hij de plakkerige smurrie < thee met speculoos! > van het dek. Hij brengt me voorzichtig naar beneden en fluistert sussende woorden in mijn oor. ‘Ach schat - dit alles is normaal - te veel motorbootjes in de buurt - en dit is een training’.


Mijn immer strenge echtgenoot ontpopt zich tot een zorgzame man.

Ik begrijp de metamorfose niet.

Ik vraag me in mijn belabberde toestand af af hij die zinnetjes letterlijk uit zijn cursus yachtman haalt.


‘Het is geen toeval dat je net op die plek zo ziek bent geworden.’ Zegt hij ‘s avonds wanneer we aan land zijn in Ischia en het ergste leed geleden is.


‘Je werd ziek aan de rotsen waarover ik las dat het de rotsen van de Sirenes zouden zijn.’


Je weet wel: de Sirenes - de aantrekkelijke vrouwen met ontblote borst die verleidelijk zingen om ervoor te zorgen dat zeelieden naar hen toe varen om hen dan op de klippen te laten lopen en met huid en haar op te vreten.


Het verhaal wil dat Odysseus zich door zijn bemanning liet vastmaken aan de mast van zijn schip en hen beval was in hun oren te steken. Om niet verleid te worden door het lieflijke gezang van de sexy sirenes. Om weerstand te bieden aan de verleidelijkheid van dat vrouwelijk verraderlijk schoon.





De zeilvakantie zat vol met intense momenten. Die intensiteit zorgde voor totale deconnectie. Het kwam zelfs niet in mijn hoofd op mijn mail te checken. Maar na de zeilreis moest dat toch: om een hotel te boeken voor het tweede deel van onze vakantie in Griekenland. En bij booking hang je vast aan je email. En daar begint de miserie: ik zie een mail van Google die me waarschuwt dat ik dringend opslagruimte moet vrijmaken omdat ik anders mijn mail niet meer zou kunnen gebruiken.


Ik besluit alle truken in verband met focus toe te passen. Neen ik zal niet toegeven aan de aanlokkelijke roep om aan het werk te gaan. Ik zal focussen op het hier en nu.


En dat is me volledig gelukt.

Tot we terug thuis komen.


Ondanks de belofte aan Il Signore Il Capitano om de resterende 3 vrije dagen niet te werken haal ik mijn PC die ik nochtans ver uit het zicht verstopt heb boven om dat Gmail probleem uit de wereld te helpen.


Het klopt dat email haaks staat op wat ik predik: focus en proactiviteit - maar zonder email kan ik mijn business opdoeken.


En lap - ik ben meteen vertrokken voor een uur of drie. Drie uur waarin ik me langzaam lijk vast te rijden in een kleverige smurrie van informatie.


Ik zoek uit waarom ik zoveel opslag heb opgebruikt: dat bleek alleen mail te zijn. Ik delete zorgvuldig zo goed als alle mails - ook in de sent items - ook in de trash. Maar het baat niet. De opslagruimte slinkt niet. Dan heb ik het lumineuze idee om een andere view van Gmail te gebruiken. En daar staan ze parmantig te blinken: alle mails die ik verzonden had sinds 2018. 150.000! En raar maar waar: toen ik ze daar per 50 verwijderd heb - ook in de trash - komen ze weer opduiken in een andere view.


En dan - op dat eigenste moment heb ik een flash-back: deze situatie herinnert me aan mijn zee-ziekte-moment voor de Amalfitaanse kust en Odysseus’ sirenes.


  1. De aantrekkelijkheid, de sexyness van mail: het is zo moeilijk eraan te weerstaan.

  2. De plakkerigheid ervan: voor elke mail die je stuurt krijg je er een resem terug, je geraakt er zo moeilijk van af, je blijft eraan plakken.

  3. De verdoving - de ‘numbness’ die het veroorzaakt: je tikt maar en je doet maar eigenlijk dommel je vooral in. En je bereikt niet de doelen die je jezelf had vooropgesteld die dag.


Emails zijn even aantrekkelijk als de sirenes in het verhaal van Odysseus. Het is moeilijk te weerstaan aan hun sexyness.

Vandaag is het mijn eerste werkdag na de vakantie. Het is nu bijna middag.

Om ervoor te zorgen dat ik deze eerste werkdag kan afsluiten met een tevreden gevoel - het tegendeel van ‘numbness’ - heb ik mijn mailbox nog niet opengedaan. Ik doe dat ná mijn middagpauze.





Ik eindig graag met 3 tips:


1. Start je eerste werkdag niet met het openen van je mailbox. Doe dat in de namiddag.


2. Start elke werkdag met het noteren van de volgende gedachte: ‘Ik sluit deze werkdag af met het gevoel van 'ja, hij is beëindigd' wanneer ik … gedaan heb.’


3. De 3 puntjes verwijzen naar 3 taken. 1 taak die je sterkt in je proactiviteit - 1 taak waarbij je eerder reactief bent - 1 taak waarbij je iets leert, hoe klein ook.


Ik hoop dat deze blog je helpt om je minder te laten verleiden door emails.

Ik hoop dat het verhaal ervoor zorgt dat je emails vanaf nu ook associeert met slaperigheid en viezige plakkerigheid.

Ik hoop dat mijn vakantie ervaring jou helpt op je focus terug te vinden.


We hebben hem nodig - de emailbox. We kunnen niet zonder. Maar geef hem niet de macht over je werkdag. Laat hem je werkdag niet dicteren.


Wil jij dat je medewerkers opnieuw meer structuur aanbrengen in hun werkdage?

Wil je dat je team terug grip krijgt op focus? Grip op meer productiviteit?

Wil je dat ze niet meer 'bezig' zijn, maar eerder waarde creëren voor klanten?


Contacteer me dan 0477 87 24 69 of mail isabel.declercq@connectsharelead.com.


Isabel

School for Focus


PS Wil je weten waar die School for Focus voor staat? Wat ik ermee voor ogen heb? En welk aanbod er is? Download dan de PDF hieronder.




174 views0 comments

Het is niet nieuw: mijn aandacht voor aandacht.


Het loopt als een rode draad doorheen mijn boeken.


  • 'Elke kenniswerker zou het recht moeten hebben om enkele uren per dag niet bereikbaar te zijn.' Dat schrijf ik al in 2017 in 'Social Technologies in Business'. De zin klinkt nog voorzichtig.

  • 'Waardevol kenniswerk verdraagt geen onderbrekingen.' Hier ben ik al wat fermer. Die zin lees je in 'Hybride Werken - Een Manifest', het Groene Boekje dat ik publiceerde tijdens de pandemie.

  • En in mijn laatste boek 'Goed Werk - Een Gids' ga ik voluit: ik wijd er verschillende hoofdstukken aan. Drie om juist te zijn.


Vandaag vind ik dat het tijd is om nog een stap verder te gaan. Ik lanceer de School for Focus.


Hieronder lees je waarom.

En helemaal onderaan ontdek je welke 3 doelstellingen ik voor ogen heb.





Waarom de wereld een School for Focus nodig heeft


Goede reden #1

Wij - kenniswerkers - willen niet overgenomen worden door AI


Tech-optimisten zeggen dat AI onze makkelijke, repetitieve taken zal overnemen. Dat AI de kenniswerker helpt, ondersteunt, slimmer maakt.


Als ik het meest recente onderzoek van Microsoft goed lees, dan denk ik dat we net de tegenovergestelde richting opgaan. Namelijk: dat het onnozele werk voor ons, de mens, zal zijn. En het moeilijke, het mens-makende, het complexe voor AI.


Geef me even de tijd om dat uit te leggen.


Waardevol kenniswerk, moeilijk kenniswerk (denk aan het uitschrijven van een strategisch plan, het vergelijken van verschillende standpunten, het uitdenken van interessante partnerships): je doet het niet even tussen twee meetings door. Het veronderstelt concentratie, aandacht en focus. Alleen lijkt het pover gesteld met onze focus. Dat lezen we in de Microsoft Work Trend Index gepubliceerd begin deze maand.


  1. 85% van de emails wordt geopend binnen de 15 seconden

  2. ik nodig je uit om bovenstaande zin nog eens te lezen - ja

  3. 60% van onze tijd gaat naar communicatie (mails, chats, meetings) - 40% van onze tijd gaat naar creatie (kenniswerk in Word, Excel, PowerBI …). Vorig jaar zat die verhouding ook al scheef (57% communicatie – 43% creatie). Maar de voorbije 12 maanden is de communicatie dus nog toegenomen.

 

‘The data is clear. People are overwhelmed with digital debt and they are turning to AI for relief.’


Ik las die laatste zin toen ik in de hangmat in de tuin lag. Met de zon op mijn gezicht. Ik rolde er bijna uit van het lachen toen ik dat las.


Eerst voedt Microsoft onze dopamineverslaving door van onderbrekingen de standaard instelling te maken. En dan komen ze aandraven met dé oplossing: een extra laag technologie?


AI kan de kenniswerker wel degelijk sterker maken. Maar kijk, kom ons niet wijsmaken dat AI de overload van M&M's wegwerkt. Lees: de overload van Meetings & Mails. Die kan enkel opgekuist worden door andere, nieuwe manieren van samenwerken en communiceren.


 

Mocht ik in complottheorieën geloven, dan zou ik denken dat Microsoft er alles aan doet om ons te herleiden tot dopamineverslaafde idioten die enkel nog in staat zijn om als gokverslaafden te klikken op notificaties en steeds kortere chats te schrijven. Dat alles opdat AI – de Ultieme God der Goden Hij Wiens Naam Wel Genoemd Mag Worden Liefst Zo Vaak Mogelijk – de planeet kan overnemen.

 

Oké – mijn fantasie slaat op hol. Complottheorieën zijn aan mij niet besteed. En ik heb bovendien wel een boon voor sympathieke Satya Nadella, de CEO van Microsoft.

 

Maar ik hoop toch dat mijn boodschap duidelijk is: willen wij als kenniswerkers niet overgenomen worden door AI, dan geven we best meer aandacht aan aandacht.


Zoniet worden de rollen omgedraaid: AI doet het moeilijke, interessante, menselijke werk en wij de klotejobjes die weinig concentratie vragen.


Laten we dus gaan voor meer aandacht voor aandacht.

Dat garandeert waardecreatie. Menselijkheid.

Werkgeluk.

 

Goede reden #2

Constante onderbrekingen ondermijnen onze gezondheid


De cijfers die Mensura vorige week publiceerde laten er geen twijfel over bestaan: de psychische en fysieke klachten van medewerkers nemen toe. Mensura wijt dat aan het feit dat er geen duidelijke grenzen meer zijn tussen werk en privé.


Ik denk dat Mensura daar een punt heeft. 'Weg met eindeloze flexibiliteit' is dan ook één van de adviezen die ik meegeef tijdens mijn lezingen.


We hebben nieuwe grenzen nodig.


In volle verkiezingsstrijd klinkt dat als een gevaarlijke slogan. En in tijden waarin geclaimd wordt dat iedereen anders is en er geen regels meer worden opgelegd, is dat tricky.


Ik hoop toch dat mijn boodschap duidelijk is.


Continu aan je scherm gekluisterd zitten ondermijnt je fysieke gezondheid: je beweegt niet genoeg, je lichaam ziet af.

Dat is eigenlijk boerenverstand.


Je werkdag niet kunnen afsluiten met een tevreden gevoel ondermijnt de frisheid van je geest.

Ook dat is eigenlijk boerenverstand.


En eindeloos uitgerokken werkdagen zorgen ervoor dat je geen tijd kan investeren in 'recovery activities': activiteiten die je toelaten relaties uit te bouwen en vaardigheden te ontwikkelen die van jou een evenwichtig persoon maken, iemand die tegen een stootje wanneer het leven je even niet toelacht.


Of om het te zeggen met een quote uit mijn boek 'Als werk je enige bron van zingeving is, dan ben je goed gesjareld'.


Ook dat is boerenverstand.


Goede reden #3

We hebben nood aan systemische oplossingen


Zet je mobiele telefoon op grijstinten.

Pas de Pomodoro-techniek toe.

Vermijd het gebruik van schermen 2 uur voor je gaat slapen.


Je kent ze wellicht wel. De tips die je krijgt in workshops. Ze zijn nuttig. Alleen leggen ze de verantwoordelijkheid vooral bij het individu. En dat is niet voldoende. Er moeten initiatieven genomen worden op niveau van het team, de organisatie en het directieniveau.


Want kijk ...


  1. Zolang leidinggevenden cruciale informatie enkel meegeven tijdens vergaderingen, zullen die welig blijven tieren. En is er geen tijd voor focus.

  2. Zolang prominente figuren in de organisatie constante beschikbaarheid naar voren schuiven als een signaal van respect voor de hiërarchie, zullen mensen geen focustijd durven inplannen.

  3. Zolang teams geen afspraken maken over de tijd die ze willen laten tussen vraag en antwoord op een mail of een chat, zullen teamleden, gedreven door hun dienstbaarheid, blijven klikken op instromende berichten en is er van focus geen sprake.

 

Kortom: de School for Focus wil meer aandacht voor aandacht. Het is een ode aan de kenniswerker die in zijn/haar waarde gelaten wil worden.


Het is een oproep tot preventie.

Tegen pseudo-productiviteit.

En voor onze mentale en fysieke gezondheid.

 

Welke doelstellingen de School for Focus voor ogen heeft


Gaan we met z’n allen op de thee bij de CEO van Microsoft, Satya Nadella?

Om hem onze wens voor te leggen: van focus de standaardinstelling maken?


Trekken we met z'n allen naar het Europees Parlement?

Om politici te vragen druk te zetten op de tech boys van Silicon Valley?


Of wat dacht je van deze, wat realistischer doelstellingen:


Doelstelling #1

Bewustwording creëren

 

Bewustwording van individuen, teams en directiecomités over de complexe oorzaken en nefaste gevolgen van gefragmenteerde aandacht. Dit alles in de vorm van keynotes, workshops en podcasts. Gebaseerd op recent wetenschappelijk onderzoek uit binnen- en buitenland (Compernolle, Sabine Sonnentag ...).

 

Doelstelling #2

Focustijd veilig maken

 

Door het zoeken van directieleden en leidinggevenden die een voorbeeld willen stellen in hun organisatie.

Door het delen van hun best practices.

Door samen met het directieniveau basisprincipes op te stellen over nieuwe manieren van samen werken, vergaderen en communiceren.

Door werkprocessen die leiden tot eindeloze vergaderingen te identificeren en te verbeteren.

 

Doelstelling #3

Teams helpen nieuwe afspraken te maken  

 

Door het begeleiden van leidinggevenden en hun teams om afspraken te maken die hen toelaten waarde te creëren voor klanten en de werkdag te beëindigen met een tevreden gevoel.


Dit is het dus. Het School for Focus Manifesto.

Met een oproep naar meer aandacht voor aandacht.


Wil jij samen met mij aan de slag?





379 views0 comments
bottom of page