Breaking: Nieuwe complottheorie onthuld over Microsoft

Het is niet nieuw: mijn aandacht voor aandacht.

Het loopt als een rode draad doorheen mijn boeken.

• 'Elke kenniswerker zou het recht moeten hebben om enkele uren per dag niet bereikbaar te zijn.' Dat schrijf ik al in 2017 in 'Social Technologies in Business'. De zin klinkt nog voorzichtig.

• 'Waardevol kenniswerk verdraagt geen onderbrekingen.' Hier ben ik al wat fermer. Die zin lees je in 'Hybride Werken - Een Manifest', het Groene Boekje dat ik publiceerde tijdens de pandemie.

• En in mijn laatste boek 'Goed Werk - Een Gids' ga ik voluit: ik wijd er verschillende hoofdstukken aan. Drie om juist te zijn.

Vandaag vind ik dat het tijd is om nog een stap verder te gaan. Ik lanceer de School for Focus.

Hieronder lees je waarom.

En helemaal onderaan ontdek je welke 3 doelstellingen ik voor ogen heb.

Waarom de wereld een School for Focus nodig heeft

Goede reden #1

Wij - kenniswerkers - willen niet overgenomen worden door AI

Tech-optimisten zeggen dat AI onze makkelijke, repetitieve taken zal overnemen. Dat AI de kenniswerker helpt, ondersteunt, slimmer maakt.

Als ik het meest recente onderzoek van Microsoft goed lees, dan denk ik dat we net de tegenovergestelde richting opgaan. Namelijk: dat het onnozele werk voor ons, de mens, zal zijn. En het moeilijke, het mens-makende, het complexe voor AI.

Geef me even de tijd om dat uit te leggen.

Waardevol kenniswerk, moeilijk kenniswerk (denk aan het uitschrijven van een strategisch plan, het vergelijken van verschillende standpunten, het uitdenken van interessante partnerships): je doet het niet even tussen twee meetings door. Het veronderstelt concentratie, aandacht en focus. Alleen lijkt het pover gesteld met onze focus. Dat lezen we in de Microsoft Work Trend Index gepubliceerd begin deze maand.

1. 85% van de emails wordt geopend binnen de 15 seconden

2. ik nodig je uit om bovenstaande zin nog eens te lezen - ja

3. 60% van onze tijd gaat naar communicatie (mails, chats, meetings) - 40% van onze tijd gaat naar creatie (kenniswerk in Word, Excel, PowerBI …). Vorig jaar zat die verhouding ook al scheef (57% communicatie – 43% creatie). Maar de voorbije 12 maanden is de communicatie dus nog toegenomen.

‘The data is clear. People are overwhelmed with digital debt and they are turning to AI for relief.’

Ik las die laatste zin toen ik in de hangmat in de tuin lag. Met de zon op mijn gezicht. Ik rolde er bijna uit van het lachen toen ik dat las.

Eerst voedt Microsoft onze dopamineverslaving door van onderbrekingen de standaard instelling te maken. En dan komen ze aandraven met dé oplossing: een extra laag technologie?

AI kan de kenniswerker wel degelijk sterker maken. Maar kijk, kom ons niet wijsmaken dat AI de overload van M&M's wegwerkt. Lees: de overload van Meetings & Mails. Die kan enkel opgekuist worden door andere, nieuwe manieren van samenwerken en communiceren.

Ontdek welke organisaties al aan de slag gaan met deze nieuwe manieren van samenwerken tijdens de Masterclass van 14 juni.

Mocht ik in complottheorieën geloven, dan zou ik denken dat Microsoft er alles aan doet om ons te herleiden tot dopamineverslaafde idioten die enkel nog in staat zijn om als gokverslaafden te klikken op notificaties en steeds kortere chats te schrijven. Dat alles opdat AI – de Ultieme God der Goden Hij Wiens Naam Wel Genoemd Mag Worden Liefst Zo Vaak Mogelijk – de planeet kan overnemen.

Oké – mijn fantasie slaat op hol. Complottheorieën zijn aan mij niet besteed. En ik heb bovendien wel een boon voor sympathieke Satya Nadella, de CEO van Microsoft.

Maar ik hoop toch dat mijn boodschap duidelijk is: willen wij als kenniswerkers niet overgenomen worden door AI, dan geven we best meer aandacht aan aandacht.

Zoniet worden de rollen omgedraaid: AI doet het moeilijke, interessante, menselijke werk en wij de klotejobjes die weinig concentratie vragen.

Laten we dus gaan voor meer aandacht voor aandacht.

Dat garandeert waardecreatie. Menselijkheid.

Werkgeluk.

Goede reden #2

Constante onderbrekingen ondermijnen onze gezondheid

De cijfers die Mensura vorige week publiceerde laten er geen twijfel over bestaan: de psychische en fysieke klachten van medewerkers nemen toe. Mensura wijt dat aan het feit dat er geen duidelijke grenzen meer zijn tussen werk en privé.

Ik denk dat Mensura daar een punt heeft. 'Weg met eindeloze flexibiliteit' is dan ook één van de adviezen die ik meegeef tijdens mijn lezingen.

We hebben nieuwe grenzen nodig.

In volle verkiezingsstrijd klinkt dat als een gevaarlijke slogan. En in tijden waarin geclaimd wordt dat iedereen anders is en er geen regels meer worden opgelegd, is dat tricky.

Ik hoop toch dat mijn boodschap duidelijk is.

Continu aan je scherm gekluisterd zitten ondermijnt je fysieke gezondheid: je beweegt niet genoeg, je lichaam ziet af.

Dat is eigenlijk boerenverstand.

Je werkdag niet kunnen afsluiten met een tevreden gevoel ondermijnt de frisheid van je geest.

Ook dat is eigenlijk boerenverstand.

En eindeloos uitgerokken werkdagen zorgen ervoor dat je geen tijd kan investeren in 'recovery activities': activiteiten die je toelaten relaties uit te bouwen en vaardigheden te ontwikkelen die van jou een evenwichtig persoon maken, iemand die tegen een stootje wanneer het leven je even niet toelacht.

Of om het te zeggen met een quote uit mijn boek 'Als werk je enige bron van zingeving is, dan ben je goed gesjareld'.

Ook dat is boerenverstand.

Goede reden #3

We hebben nood aan systemische oplossingen

Zet je mobiele telefoon op grijstinten.

Pas de Pomodoro-techniek toe.

Vermijd het gebruik van schermen 2 uur voor je gaat slapen.

Je kent ze wellicht wel. De tips die je krijgt in workshops. Ze zijn nuttig. Alleen leggen ze de verantwoordelijkheid vooral bij het individu. En dat is niet voldoende. Er moeten initiatieven genomen worden op niveau van het team, de organisatie en het directieniveau.

Want kijk ...

1. Zolang leidinggevenden cruciale informatie enkel meegeven tijdens vergaderingen, zullen die welig blijven tieren. En is er geen tijd voor focus.
   

2. Zolang prominente figuren in de organisatie constante beschikbaarheid naar voren schuiven als een signaal van respect voor de hiërarchie, zullen mensen geen focustijd durven inplannen.
   

3. Zolang teams geen afspraken maken over de tijd die ze willen laten tussen vraag en antwoord op een mail of een chat, zullen teamleden, gedreven door hun dienstbaarheid, blijven klikken op instromende berichten en is er van focus geen sprake.

Kortom: de School for Focus wil meer aandacht voor aandacht. Het is een ode aan de kenniswerker die in zijn/haar waarde gelaten wil worden.

Het is een oproep tot preventie.

Tegen pseudo-productiviteit.

En voor onze mentale en fysieke gezondheid.

Welke doelstellingen de School for Focus voor ogen heeft

Gaan we met z’n allen op de thee bij de CEO van Microsoft, Satya Nadella?

Om hem onze wens voor te leggen: van focus de standaardinstelling maken?

Trekken we met z'n allen naar het Europees Parlement?

Om politici te vragen druk te zetten op de tech boys van Silicon Valley?

Of wat dacht je van deze, wat realistischer doelstellingen:

Doelstelling #1

Bewustwording creëren

Bewustwording van individuen, teams en directiecomités over de complexe oorzaken en nefaste gevolgen van gefragmenteerde aandacht. Dit alles in de vorm van keynotes, workshops en podcasts. Gebaseerd op recent wetenschappelijk onderzoek uit binnen- en buitenland (Compernolle, Sabine Sonnentag ...).

Doelstelling #2

Focustijd veilig maken

Door het zoeken van directieleden en leidinggevenden die een voorbeeld willen stellen in hun organisatie.

Door het delen van hun best practices.

Door samen met het directieniveau basisprincipes op te stellen over nieuwe manieren van samen werken, vergaderen en communiceren.

Door werkprocessen die leiden tot eindeloze vergaderingen te identificeren en te verbeteren.

Doelstelling #3

Teams helpen nieuwe afspraken te maken  

Door het begeleiden van leidinggevenden en hun teams om afspraken te maken die hen toelaten waarde te creëren voor klanten en de werkdag te beëindigen met een tevreden gevoel.

Dit is het dus. Het School for Focus Manifesto.

Met een oproep naar meer aandacht voor aandacht.

Wil jij samen met mij aan de slag?

Mail me isabel.declercq@connectsharelead.com

De meeste boeken deugen

Het meisje dat me bedient in de chiqueste pralinenwinkel van Antwerpen lacht me toe. Ik vraag me af of ze een binnenpretje heeft dat zal verdwijnen onder de druk van ongeduldige klanten. Maar neen: haar glimlach verdwijnt niet. Wanneer ze ziet dat ik het paasei onhandig in een kleine rugzak duw zegt ze ‘misschien raakt het papier beschadigd, ik geef u een extra doosje’.

‘Wat een plezier om geholpen te worden door iemand die plezier vindt in het werk.’ Dat zeg ik aan mijn man wanneer we samen buiten stappen.

Van de pralinenwinkel gaat het naar De Stad Leest. Mijn favoriete boekhandel. Mijn oog valt direct op het nieuwe boek van Rutger Bregman. De man die enkele jaren geleden een positieve vibe door onze samenleving joeg met zijn boek ‘De meeste mensen deugen’.

Wat ik op de achterflap leest wekt meteen mijn nieuwsgierigheid. Dat we teveel bezig zijn met het nastreven van ons individuele geluk. Dat we de morele plicht hebben onze talenten beter in te zetten.

Het klinkt me als muziek in de oren.

Ik ga er even bij zitten om de eerste pagina’s te lezen. Al snel bekruipt mij een onaangenaam gevoel. ‘Dit boek is vooral bedoeld voor tieners en twintigers die de grondwet van hun leven nog niet hebben geschreven. De meeste mensen die de 30 zijn gepasseerd, veranderen nog maar zelden van koers. Wie eenmaal een labrador, een taartschep of een elektrische grasmaaier heeft is doorgaans een verloren zaak.’

Rutger Bregmans punt is het volgende: wie zijn carrière niet wijdt aan iets wat er werkelijk toe doet verspilt zijn talenten. Het creëren van bewustzijn is niet voldoende. We hebben de morele plicht over te gaan tot actie. En dat om de problemen van onze tijd op te lossen.

Niet zomaar welk probleem. Enkel problemen die omvangrijk, oplosbaar en onderbelicht zijn. Doe daar nog een schepje doorzettingsvermogen bij en je hebt jezelf toegang verschaft tot een hemel, een paradijs waarvan de schaarse ingangsticketten uitgedeeld worden door een nieuwe God de Vader: Rutger Bregman.

Intussen is mijn man naast me komen zitten.

‘Dit boek koop ik zeker niet.’ Zeg ik geïrriteerd. Ik vat voor mijn man samen wat ik net gelezen heb.

‘Ik ben er zeker van dat ik als grijze bankmuis niet in de gratie val van de auteur.’ Zegt mijn man. ‘Toch vind ik dat ik mijn talenten goed heb ingezet. Met het geld dat ik verdien laat ik jou toe een stem op te nemen in de wereld van werk. Garandeer ik dat mijn kinderen kunnen studeren en reizen. En bovendien heb ik ook mijn handen gebruikt. Om van ons krakkemikkig kot een mooie thuis te maken. Amen to that.’ Zegt mijn man. En hij staat op.

We horen onze talenten in te zetten voor problemen die omvangrijk, oplosbaar en onderbelicht zijn. Doe daar nog een schepje doorzettingsvermogen bij en je hebt jezelf toegang verschaft tot een hemel, een paradijs waarvan de schaarse ingangsticketten uitgedeeld worden door een nieuwe God de Vader: Rutger Bregman.

Ik heb het boek Morele Ambitie netjes terug op de stapel gelegd. En tijdens mijn fietstocht naar huis heb ik naar podcasts geluisterd met de auteur. De toon van die podcasts verschilt niet van die van het boek. Die is betweterig. Laatdunkend. En ietwat arrogant.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dit boek een sneer is naar ondernemers, erfgenamen van rijke families en investeerders die veel geld scheppen. Zij die chique horloges, sexy boten en snelle wagens verzamelen ‘om een innerlijke leegte te vullen’ in plaats van zich in te zetten voor onze wereld. Daar is iets voor te zeggen natuurlijk. Maar daarmee gaat de auteur voorbij aan het feit dat welvaart een voorwaarde is voor welzijn. Geldstromen gegenereerd door ondernemers vloeien deels terug naar de overheid die onderzoekers financieert om onze wereld te wapenen tegen kindersterfte, klimaatverandering en een volgende pandemie.

Zonder welvaart is er geen ruimte, geen zuurstof voor innovatie.

Op Pasen ga ik op bezoek bij mijn ouders. Ik geef mijn papa het mooi verpakte paasei. Wanneer hij het doosje opendoet zie ik haar opnieuw: het meisje dat me bediend heeft. Haar goedgemutsheid, haar blijheid, haar fierheid op haar werk om klanten goed te bedienen: ze had ze allemaal in het paasei verstopt.

Haar talent is er één om mensen blij te maken bij de aankoop van een cadeautje. Daarmee lost zij niet de Grote Problemen van onze wereld op. Maar dient zij een doel dat haar als individu overstijgt.

En dat is al heel wat.

PS Hieronder mijn papa en mama. Die blij het paasei in ontvangst namen. Ze hebben beiden hun carrière gewijd aan het onderwijzen van kinderen. En mijn mama die al 81 is zetelt nog steeds in de raad van bestuur van haar scholengemeenschap. Mijn ouders hebben niet de Grote Problemen van hun tijd opgelost. Wat een verkwisting van hun talenten.

Zonder welvaart is er geen ruimte, geen zuurstof voor innovatie.